No1:Erasmus diaries

Στο Βαλέτσικο 

"Αγόρασε εμπειρίες και όχι πράγματα." Αυτό λοιπόν προσπάθησα να υιοθετήσω όταν πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Τσαριτσάνη. Δικαιολογημένα πολλοί δεν γνωρίζουν που είναι αυτό το χωριό αλλά πιστέψτε με όσο μικρό και αν φαίνεται στον ελληνικό χάρτη στις καρδιές μας φαντάζει ένα χωριό  που ξεχειλίζει από ιστορία και αυθεντικότητα. Εκεί έζησα μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. Σ΄αυτό το μικρό χωριό όπου σε ένα μόνο δρόμο χωράνε όλα τα βουνά και ο ουρανός μαζι!

Η Τσαριτσάνη από ψηλά

Πληροφοριακά η Τσαριτσάνη είναι ένα μαρτυρικό χωριό όπως την Κύπρο μας στην περιοχή της Θεσσαλίας. Με αύθονη παράδοση ιστορία και μνημεία που για χάρη του προγράμματος τα έχουμε επισκευτεί όλα.

Εκείνα που μένουν όμως στη μνήμη δεν είναι τα λόγια της ξεναγού στο μουσείο, δεν είναι οι βόλτες στα μαγαζιά αλλά το συγκινητικό τραγούδι του κο Νίκου, τα λόγια μιας 90χρονης για τον πόλεμο,η Σούλα το αδέσποτο που κάθε νύχτα ήταν μαζί μας και περίμενε να της δώσουμε κάτι και η απεριόριστη φιλοξενεία των ντόπιων που όρια και σύνορα δεν είχε.

Εδώ οι άνθρωποι ξέρουν να κερνάνε λουλούδια και μυρωδιές. Και ιστορίες. Από εκείνες που υπερβαίνουν τα χρόνια και τον χρόνο. 

Η 90χρονη και οι μνήμες της

Στην Οικονόμειο Σχολή

Ο κο Θανάσης, ο κο Θεόδωρος,ο οδήγος μας, ο Θάνος, η Λίνα , ο Γιώργος, ο Αλέξανδρος, ο Θωμάς, ο Κωστάς, ο Βαγγέλης, ο Βασίλης και όλοι αυτοί που μας άνοιξαν όχι μόνο τα σπίτια τους αλλά και τις καρδιές τους για να νιώσουμε εμείς πως βρήκαμε ένα νεό σπίτι, μια νέα πατρίδα θα τους θυμόμαστε σαν την μυρωδιά του αχνίστου κεμπάμπ, σαν την επιβλητική θέα του Ολύμπου, σαν το φεγγάρι που είναι μακρία μας αλλά ξέρουμε πως μας βλέπει και το βλέπουμε.

Εμπειρία ζωής είναι το σκαρφάλωμα μας στο βουνό Όλυμπος. Βλέποντας εκείνο το σκηνικό θυμόμουνα τους στοίχους του Ελύτη πως ο παράδεισός δεν είναι η ανταμοιβή αλλά το δικαίωμα. Είναι πραγματικά ευλογία να ανεβαίνεις εκεί πάνω και έχεις την πίστη ότι μπορείς έστω για λίγο να φτάσεις τον ουρανο, αν δεν τα καταφέρεις μπορείς τουλάχιστον να ξεκουράσεις τις μνήμες σου και τα όνειρα σου...

Περπατώντας στον Όλυμπο

Μέρα δέκατη. Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα έκανα ορειβασία και μάλιστα θα κατέβαινα το βουνό παίζοντας το survival θα τον έβγαζα τρελλό! Αυτό όμως είναι τελίκα και το πιο συναρπαστικό,να επιτρέπεις τη μέρα να σου κάνει εκπλήξεις!

Ορειβασία στα βουνά της Τσαριτσάνης

Οι άνθρωποι απλοί και απέρριτοι. Γνήσιοι, αυθεντικοί και γενναιώδωροι.Ένα μήλο να τους δώσεις ολόκληρη μηλιά θα φυτέψουν για εσένα.Τι τους δίνε δύναμη δεν ξέρω...

.. Αλλα είναι ωραίο να σκεύτομαι πως το κάθε λουλούδι της αυλής τους έχει να σου πει και μια ιστορία, όχι για δράκους και για θεριά, μα για αγάπες, έρωτες καλοκαιρίνους που χάθηκαν κάθως τα δεντρα μεγάλωναν και τα άστρα έλαμπαν...

Στο παντοπωλείο του κο Νίκου

Ένα πράγμα έχω αντιληφθεί τις 12 μέρες που ήμουνα εκεί. Οι αλήθείες δεν φτιάχνονται από γεγόνότα ούτε μύθους αλλά με λίγο φεγγάρι, μπόλικο ήλιο και απέραντη αγάπη...Φτάνοντας στο τέλος του ταξιδιού, φέρνω στη μνήμη μου ένα στίχο που διάβασα κάπου, πως οι μύθοι είναι δημόσια όνειρα, και τα όνειρα οι ιδιωτικοί μας μύθοι. Εις το επανιδείν λοιπόν...

:Στην πλατεία Τσαριτσάνης